m-agdusi-a

Nigdy nie interesowało mnie to co dzieje się w Iraku, słyszałam, że ludzie umierają, nie ruszało mnie to, dlaczego? Czy nie mam serca? Czy jestem obojętna na śmierć niewinnych ludzi? Nie wiem, ale jak teraz zobaczyłam reportaż to to jest straszne, ludzie poprostu umierają, zostają zabijani, istny obóz, z tym mi sie to wszystko kojarzy. Hmm...serce się kraje. Nie mogę oglądać takich rzeczy, za bardzo wrażliwa jestem, chociaz nie chodzi o to, że płaczę, tylko czuje to w środku w sobie, czuje....nawet nie wiem jak to opisać...

Waldemar Milewicz zginął 7 maja 2004 roku w Iraku na drodze między Bagdadem, a Nadżafem.

Byłam dzisiaj w Kościele, ale wogóle nie mogłam się skupić, dopiero pod koniec majowego doszło do mnie, że podczas mszy byłam w innym świecie, pod koniec skojarzyłam, że jestem na mszy, skojarzyłam jaki ksiądz odpraiwa mszę, ehh...ja już nie wiem co się ze mną dzieje...

Nie nabrałam energi, nie mam na nic siły, zmęczona jestem, a przede mną jeszcze tyle rzeczy do zrobienia.

Czy dam radę?

Jestem sama, a właściwe nie do końca tak jest, ale czasami brak mi tego kogoś...Czasami chciałabym przytulić się, brakuje mi tego, jednak musze żyć mimo wszystko. Są przecież chwile słabości, ale radzę sobie jakoś i mam nadzieję, że długo tak będzie...Hmmm....z jednej strony chciałabym przebywać, przytulić się do tego kogoś, a z drugiej strony boję się odrzucenia, że komuś się znudzę i odstawi mnie jak zabawkę...to właśnie jest dla mnie najgorsze...myślę o tym za często, może jestem za wrażliwa...hmm...

Jest mi czasem smutno, chociaz ktoś uznał, że u mnie to normalne. Przecież nie jestem pesymistką, a przynajmniej staram się nie być, może nie udaje mi się, ale cóż bywa i tak...

Dostałam ostatnio ślicznego smska:

"Kiedy będziesz sama w ciemnym pokoju, a po policzku spłynie Ci łza, nie myśl, że jesteś sama na świecie, bo razem z Tobą jestem Ja!" Dziękuje Kasieńko, że o mnie pamiętasz. :*

Hmm...nie wiem czy będę pisała teraz, chyba powinnam od tego wszystkiego troszke odpocząć i nabrać energi, bo narazie nie jest dobrze, ale wiem, że za kilka dni wróci wszystko do normy i będzie bardzo dobrze, czekam na to...bo w tej chwili to chodzę z głową w chmurach i nie zwracam uwagi na to co inni robią. W Kościele też próbowałam się odizolować od wszystkich, nie udało się....hmm.....jestem dziwna......

Czekam...

Wy też czekajcie..